The last promise (tvxq-yaoi)yunxjae

เนื้อเรื่อง

SF :  The Last Promise  [yunxjae]

Part I

จุดจบของโศกนาฏกรรมที่เป็นบทโหมโรง

.....

.....

...

สุดท้ายแล้วสิ่งที่ได้รับคืออะไร

.......

...

...

ข้าต้องการอะไรกันแน่!!

......

...

ความรัก ความหลัง ความแค้น

ทุกอย่างที่ผลักดันให้ข้าก้าวมาอยู่ตรงนี้

....

...

..

แล้วมันได้อะไรขึ้นมา

ยิ่งเห็นเจ้าเจ็บ ข้าเองก็ยิ่งเจ็บ

.....

..

เราต่างคนต่างทรมานกันไปเพื่อใคร

ข้าเองก็เหมือนกัน  ไม่อาจจะละทิ้งความแค้นได้

....

..

...

แม้จะรู้ดีว่าเจ้าไม่มีส่วนผิดที่ทำให้ตระกูลข้าต้องล่มสลาย

แต่ข้าก็มิอาจให้อภัยให้เจ้าได้แต่อย่างใด

ข้าน่ะ ทั้งรักทั้งแค้นเลยรู้มั๊ย

เพราะว่ารักเจ้ามากจึงแค้นมากตามไปด้วย

โกรธ

ที่ถูกปิดปังความจริงมาตลอด

แค้น

ที่เหตุใดพระเจ้าจึงต้องกำหนดมา

ให้ข้าเป็นศัตรูที่มิอาจอยู่ร่วม

กับคนที่ข้ารักจนหมดใจ

ศัตรูตามชะตากรรม

*************************************

ในยุคสงคราม

กษัตริย์อ่อนแอ นำมาซึ่งการปกครองที่ไม่มั่นคง

และ

การปกครองที่ไม่มั่นคง นำมาซึ่งการแก่งแย่ชิงดี เพื่อให้ได้มา

แค่เพียงสิ่งเดียว

"อำนาจ"

คำว่า ปลาใหญ่ย่อมต้องกินปลาเล็ก

ไม่ว่าเมื่อไร คนอ่อนแอก็ย่อมตกเป็นเหยื่ออยู่เสมอ

...

ถ้าเช่นนั้น

นี่ก็เป็นการทำเพื่ออยู่รอดงั้นสิ

...

กำจัดคนที่ขวางทางไปให้หมด

นี่เป็นวิธีการของตระกูล ชอง ใช่มั๊ย

...

..

ตอบข้ามาสิ

..

..

ชอง ยุนโฮ

...

..

....

....

.....

เพราะเจ้า

หลายปีมานี้ข้าต้องเจอกับอะไรบ้าง รู้รึเปล่า

...

หลายครั้ง ที่ตื่นขึ้นมากลางดึก

ความทรงจำเก่าๆที่คอยตามมาหลอกหลอน

เหตุการณ์นองเลือดที่ถูกบันทึก

ด้วยดวงตาคู่นี้

เปลี่ยนโลกอันสดใสให้มืดมนเพียงชั่วข้ามคืน

....

สงสัยรึเปล่าว่า

ข้ายังทนอยู่ได้ยังไง

...

แต่ที่มากกว่า

คือหัวใจดวงนี้

ที่ถูกเจ้าทำลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

สุดท้าย

เศษซากเหล่านั้น

ก็ยังรักเจ้าอยู่ดี

************************************************

"ในที่สุดเจ้าก็มาจนได้นะ"

ดวงตาสีดำขลับเหม่อมองออกไปยังรัตติกาลเบื้องหน้า

คลื่นเสียงที่ทำลายความงดงามแห่งเงามืดนั้นลอยมาเข้าหูของร่างที่ยืนอยู่ไม่ไกล

ความเจ็บปวดฉายแววขึ้นเล็กน้อยภายใต้ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้ม ก่อนจะจางหายไป

แปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่เยียบเย็นเข้ามาแทนที่

"อืม ข้ามาแล้ว"

ฉับพลันที่ความเงียบถูกทำลายลง

ร่างสูงก็ก้าวได้เข้ามายืนอยู่ภายในห้อง

"ชอง ยุนโฮ ข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องเจ้า"

เสียงแผ่วเบาผ่านริมฝีปากบางที่ฝืนยิ้มเศร้าสร้อย

"เจ้าจะขออะไรล่ะ คิมแจจุง คนที่สามารถควบคุมชะตาคนอื่นอย่างเจ้า

จะมีอะไรมาขอร้องข้าผู้ต่ำต้อยคนนี้งั้นรึ”

ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"นั่นสินะ

คนอย่างข้า ยังมีเรื่องอะไร ต้องขอร้องเจ้า"

ร่างบางแค่นหัวร่อราวกับจะสมเพชตัวเอง

แต่ก็ยังคงฝืนปั้นหน้ายิ้มแย้ม

"ทุกอย่างอยู่ภายใต้การคำนวณของข้าตั้งแต่แรกแล้ว..."

ไม่ทันที่คำกล่าวของร่างบางจะจบประโยค

ก็ถูกแทรกขึ้นมาพร้อมกับปลายดาบคมกริบที่จรดลงข้างลำคอขาว

"รวมถึงเรื่องที่ข้าจะมาแก้แค้นด้วยสินะ"

ดวงเนตรสีดำหม่นจับจ้องไปอย่างไม่เกรงกลัว

แต่ทว่าภายใต้แววตานั้นกลับมีความเจ็บปวดที่หยั่งรากลึกแอบแฝงอยู่

".......ใช่......."

ตาสีเปลือกไม้ของยุนโฮเบิกกว้างขึ้นเพียงเล็กน้อยแต่ก็เพียงพอ

ที่จะสังเกตเห็นเมื่อได้รับคำตอบที่ผิดคาด    แต่ถึงกระนั้น

คมดาบก็ยังคงพาดที่ลำคอของแจจุง

"เพราะเจ้าเป็นคนข้าที่เลือกเอาไว้ ให้มาฆ่าข้าทีหลังยังไงล่ะ"

ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มออกอย่างไม่หยี่หระกับสถานการณ์เบื้องหน้า

ราวกับจะเยาะเย้ยร่างสูงที่รอดจากโศกนาฏกรรมมาได้นั้น

เป็นความต้องการของตนเอง

"เจ้าหมายความว่า...."

ยุนโฮเอ่ยขึ้น ท่าทางเคลือบแคลงใจ

แจจุงจ้องหน้ายุนโฮนิ่ง  ก่อนจะเปิดปากพูด

"..เจ้าคือคนที่ข้าเลือกเอาไว้น่ะสิ แค่นั้นยังไม่เข้าใจอีกรึ

เจ้าคิดหรือว่าน้ำหน้าอย่างเจ้าจะเก่งกล้ามากพอที่จะรอดจากเงื้อมมือข้าไปได้

ถ้าหากไม่เป็นเพราะข้าเองที่จงใจละเว้นชีวิตเจ้าไว้      น่าจะขอบคุณข้านะ

ที่ให้โอกาสเจ้าได้ล้างแค้น     เจ้ายังมัวรอสิ่งใดกันเล่า"

เรื่องราวถ่ายทอดดั่งเช่นเรื่องปกติธรรมดา    ยุนโฮเองก็ไม่ได้ละสาย

ตาจากแจจุงแม้แต่น้อย    ทว่าสายตาที่เขาจับจ้องร่างนั้นกลับยิ่งทวี

ความโกรธแค้นระคนไม่เข้าใจ

"ข้าเข้าใจเพียงว่า.......เจ้าเปลี่ยนไปมากเลยนะแจจุง"

"อำนาจเปลี่ยนคนได้เสมอ"

ยิ้มของแจจุง   ดูน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าดาบในมือของเขาเสียอีก

".......ข้าว่าเจ้าคงยังไม่ลืมน้องสาวแท้ๆของตัวเองหรอกใช่หรือไม่"

ใบหน้าของจีฮเย   น้องสาวเพียงคนเดียวของเขาที่หายตัวไป

อย่างลึกลับเมื่อสามเดือนก่อนผุดขึ้นมาในหัวอย่างแจ่มชัด    ยุนโฮไม่เคย

แม้แต่จะคิดมาก่อนว่าแจจุงจะรู้กระทั่งเรื่องนี้

"....นางหน้าตาสะสวยดีนะ"

"เจ้ารู้เรื่องจีฮเยได้อย่างไร"

น้ำเสียงนั้นแข็งกร้าว  แต่แจจุงไม่สนใจสักนิด

"รู้สิ  ...ข้าจำหน้านางได้ดีเลยล่ะ  วันหนึ่งที่ขบวนของข้ากำลังจะเดินทาง

ไปเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ    กำลังเร่งรีบอยู่แท้ๆแต่กลับมีเด็กสาว

ที่ไหนก็ไม่รู้เดินทะเล่อทะล่าเข้ามาขวางทางไว้    อันที่จริง

มันก็ไม่ได้เสียเวลาไปสักเท่าไหร่    แต่เพราะนางเป็นคนตระกูลชอง

ข้าก็เลยรู้สึกอยากจะเอ็นดูนางเสียหน่อย     ท่าทางก็โตเป็นสาวแล้ว

แต่ยังหาคู่ครองไม่ได้   ทหารรับใช้ของข้าก็ท่าทางชอบนางหลายคน

แต่จะยกให้ใครไปคนเดียวคงจะเสียดายเปล่า     ......ยินดีเสียเถอะ

ชองยุนโฮ   เพราะคำข้าประโยคเดียว    ทำให้เจ้าได้

น้องเขยเข้าบ้านมาเป็นสิบเลยล่ะ"

"สารเลว....เจ้ามันไม่ใช่คนแล้ว"

สิ้นคำของร่างสูง ดาบในมือก็ตวัดขึ้นกลางอากาศก่อน

เสือกแทงไปยังกลางร่างบางเบื้องหน้าทันที

โลหิตสีแดงฉานไหลทะลักออกมาก่อนจะพาสติอันมั่งคงให้เลือนลางไปด้วย

ภาพในวัยเยาว์ผุดขึ้นมาในห้วงคำนึงอย่างรวดเร็ว

ยุนโฮที่แสนใจดี อบอุ่น

คนที่เขารัก รักจนหมดหัวใจ

ทันทีที่เห็นเลือดของร่างบาง

เกราะน้ำแข็งที่พยายามสร้างมาตลอดก็กลับพังทลายลงโดยง่าย

แต่เท้าของยุนโฮก็ยังไม่ได้ขยับเขยื้อนออกไปจากจุดเดิมแม้ว่า

ร่างของแจจุงจะค่อยๆซวนเซและล้มลงกับพื้น   ของเหลวสีแดงฉาน

ย้อมอาภรณ์สีหิมะ ที่ถูกสวมใส่

ร่างบางแย้มยิ้มออกมาอีกครั้ง ไม่ใช่รอยยิ้มที่เสแสร้งเหมือนอย่างเคย

ไม่ใช่รอยยิ้มเยาะเย้ยหรือสมเพช อย่างที่เขาได้รับมาตลอด 7 ปี

แต่เป็นรอยยิ้มที่แสนบริสุทธ์ ที่เคยได้รับก่อนที่แจจุงจะเปลี่ยนไป

"ขอบคุณ"

เพียงคำกล่าวสั้นๆ กับ รอยยิ้มนั่น

สลายความแค้นที่มีจนหมดสิ้น

หลงเหลืออยู่เพียงแต่ ความห่วงใย ความผูกพัน และความรัก ที่มีต่อบุคคลเบื้องหน้า

ร่างบางถูกช้อนขึ้นในวงแขนแกร่งของยุนโฮ

" โกหก

ทำไมกัน....แจจุง.....ทำแบบนี้ทำไม

ทำไมต้องบีบให้ข้าฆ่าเจ้าด้วย"

น้ำเสียงที่สั่นเครือไม่สามารถปิดปังซึ่ง

ความเจ็บปวดและโศกเศร้าที่เอ่อล้นออกมาได้

"ข้าเหนื่อยแล้วล่ะ...ไม่เอาแล้ว...ไม่อยากจะอยู่อีกต่อไป

ยิ่งข้าทำร้ายเจ้ามากเท่าไร ตัวข้าเองก็เจ็บตามไปเท่านั้น

แต่ถ้าจะต้องตายด้วยน้ำมือใครล่ะก็ ข้าอยากให้เป็นเจ้านะ"

"........."

"สัญญากับข้าได้หรือไม่  ล.....ลืมข้าเสีย นี่เป็นคำขอสุดท้าย

ระ..เรื่องน้องสาวของเจ้า ขอโทษด้วย  ที่ยั้งมือพวกองครักษ์ที่คิดว่านาง

จะทำร้ายข้าไม่ทัน... 

ฮะ....ฮ่ะ...นี่อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ....ขะ....ข้ายัง....."

"ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ ฟังข้าอย่างเดียวก็พอ

ต้องขอโทษด้วยนะที่แม้แต่คำขอสุดท้ายของเจ้าข้าก็มิอาจรักษา

แต่ว่า

ด้วยเกียรติของข้า ชอง ยุนโฮ ชิชะกุรุ่นที่42 แห่งตระกูลชอง

ขอให้สัตย์สาบานว่า

ข้าจะรักแต่เพียง คิมแจจุง ตลอดไป

นับจากนี้ จะอีกกี่สิบปี ร้อยปีพันปี

ไม่ว่าจะนานแค่ไหน

ข้าก็จะมีเจ้าเพียงคนเดียว

ตลอดกาล"

คำสัญญาสิ้นลงพร้อมๆกับเปลือกตาของร่างบางที่ค่อยๆปิด

มีเพียงคำพูดสุดท้ายที่ก้องอยู่ในโสตประสาทอย่างชัดเจน

" ข้าก็รักเจ้า ชองยุนโฮ คนขี้โกง"

------------------------------------------------

อะไรคือสิ่งที่ถูกต้องกันแน่หรือ

ทางเลือกไหนกันที่เป็นทางที่สมควรจะเดิน

ระหว่างความแค้นของตระกูล กับ คนรัก

เจ้าคิดว่าข้าควรจะเลือกเดินในทางใดดี

.....

.......

..

ข้าขอเลือกทั้งสองอย่างไรเล่า

ทั้งเจ้า และความแค้น

เลือกที่จะแก้แค้นตระกูล ชอง ต่อไป และเลือกจะตายด้วยน้ำมือของเจ้า

......

...

..

นั่นเป็นเส้นทางทางที่ข้าเลือกเดินเอง ด้วยหัวใจที่ไม่ลังเล

และ จะไม่มีวันเสียใจอย่างแน่นอน

..........................................

ต่อหน้าอาจดูเหมือนไม่เป็นไร

แต่ภายในใจแตกสลาย

ให้หลั่งเลือดจนหยาดหยดสุดท้าย

แม้ตัวตายก็มิให้หลั่งน้ำตา

Presented by gloomygirl in the necropolis